"Ο αιώνας του Σάρτρ" είναι πρώτα και κύρια μια εποχή, η δική μας εποχή, γεμάτη προσδοκίες και διαψεύσεις, ουτοπίες και τυφλώσεις, στην οποία κυριάρχησε, καλώς ή κακώς, η μορφή του Σάρτρ. Πώς αυτός ο άνθρωπος-μνημείο κατάφερε, όσο ζούσε να επιβληθεί έτσι στον καιρό του; Με ποιο τέχνασμα -μεταφυσικό, πολιτικό, λογοτεχνικό, υπαρξιακό- κατόρθωσε και ενσάρκωσε τόσο τέλεια τις περιόδους αυτές της βουής και της μανίας; Η συγκεκριμένη φιλοσοφική έρευνα προσπαθεί να δώσει απάντηση σε αυτό ακριβώς το αίνιγμα...
Προκύπτει όμως αμέσως ένα άλλο αίνιγμα. Ο Σάρτρ, αλλά ποιος Σάρτρ; Τι κοινό έχει ο ελεύθερος άνθρωπος της "Ναυτίας" με τον σταλινικό συνοδοιπόρο που τον διαδέχεται; Ο στανταλικός του αλλόκοτου πολέμου με τον αγωνιστή του ψυχρού πολέμου; Ο ιδιοφυής φιλόσοφος που ανακάλυψε πολύ νωρίς όλα τα αντι-ολοκληρωτικά εμβόλια και ο λιγότερο αξιομνημόνευτος μείζων στοχαστής που θα αμελήσει αργότερα να τα χρησιμοποιήσει στον εαυτό του; Εξού και το ερώτημα: πώς ένας διανοούμενος κατορθώνει να στοχαστεί το κακό, αποδεχόμενος, σε μια δεδομένη στιγμή, να υποκύψει σ\' αυτό;